Żółw czerwonolicy – czy można hodować go w domu? Wszystkie informacje o Trachemys scripta elegans

Żółwie od dawna fascynują ludzi swoim spokojnym trybem życia, długowiecznością i niezwykłą zdolnością adaptacji, a jednym z najbardziej rozpoznawalnych przedstawicieli tej grupy jest żółw czerwonolicy. Jego obecność w domowych akwaterrariach stała się symbolem egzotyki na wyciągnięcie ręki. Ceniony za charakterystyczny wygląd oraz stosunkowo łatwe utrzymanie gatunek ten szybko zdobył popularność w handlu, a tym samym trafił do milionów domów na całym świecie. Z czasem jego popularność ujawniła również ciemne strony – żółwie porzucane przez właścicieli zaczęły zasiedlać środowiska, w których nigdy wcześniej nie występowały, powodując poważne zmiany w lokalnych ekosystemach. Poznaj biologię, zachowania i wpływ tych zwierząt na otoczenie – przeczytaj nasz wpis!

 

Systematyka i morfologia żółwia czerwonolicego

Pochodzenie żółwia z czerwonymi paskami na głowie

Żółw czerwonolicy (Trachemys scripta elegans) należy do rodziny żółwi błotnych (Emydidae), która obejmuje gatunki wodno-lądowe zasiedlające głównie Amerykę Północną i Południową. Początkowo opisywano go pod nazwą Chrysemys scripta elegans, co odzwierciedlało ówczesny stan wiedzy taksonomicznej. Dopiero kolejne badania morfologiczne i genetyczne wykazały, że bliższe pokrewieństwo łączy go z przedstawicielami Trachemys(1). Przeniesienie tego żółwia do nowego rodzaju miało istotne znaczenie, ponieważ nie tylko uporządkowało systematykę, ale również pozwoliło lepiej zrozumieć ewolucyjne relacje. Dzisiejsze ujęcie taksonomiczne uwzględnia zarówno podobieństwa, jak i różnice w obrębie rodzaju, wskazując na unikatowy zestaw cech, które wyróżniają T. s. elegans spośród innych podgatunków.

Rozmiary i dymorfizm płciowy

Jedną z najbardziej charakterystycznych cech żółwia czerwonolicego jest zróżnicowanie wielkości w zależności od płci. Dorosłe osobniki osiągają długość karapaksu zwykle od 15 do 20 cm, lecz zdarzają się również te przekraczające 40 cm(2). Jak to w przyrodzie często bywa, samice są większe od samców, co wiąże się z ich rolą reprodukcyjną –  obszerniejsza jama ciała pozwala na rozwinięcie większej liczby jaj. Samce pozostają mniejsze, a przez to bardziej zwrotne, co daje im przewagę podczas zalotów i w wodnym środowisku. Dymorfizm płciowy nie ogranicza się jednak do rozmiarów: u panów występują także wydłużone pazury na przednich kończynach, wykorzystywane w rytuałach godowych, oraz dłuższy ogon z kloaką położoną dalej od krawędzi plastronu. Samiczki mają pazury krótsze i ogon wyraźnie mniejszy, co ułatwia rozróżnienie płci nawet u niewielkich osobników.

Wygląd żółwia czerwonolicego: ubarwienie i cechy rozpoznawcze 

Jeśli chodzi o wygląd żółwia czerwonolicego, to zmienia się on wraz z wiekiem, co pozwala odróżnić młode od dorosłych. Karapaks młodych ma barwę jasnozieloną z wyraźnymi, nieregularnymi wzorami w odcieniach żółci i zieleni, które pełnią funkcję kamuflażu w środowisku obfitującym w roślinność wodną. Z czasem kolory ciemnieją i stają się mniej kontrastowe aż do odcieni oliwkowych i brunatnych(3). Plastron, czyli brzuszna część skorupy, jest żółty, często z nieregularnymi, ciemnymi plamami, które stanowią cechę indywidualną każdego żółwia. Najbardziej rozpoznawalnym elementem pozostaje jednak czerwony pasek umiejscowiony za każdym okiem, będący źródłem nazwy zwyczajowej tego podgatunku. Warto zaznaczyć, że u starszych samców kolor ten może blednąć, a niekiedy całkowicie zanikać wskutek melanizmu, czyli naturalnego ciemnienia skóry. To sprawia, że choć charakterystyczne oznaczenia są najbardziej widoczne u młodych osobników, nawet starsze żółwie zachowują unikatowy wygląd odróżniający je od innych gatunków wodno-lądowych.

Trachemys scripta elegans – środowisko naturalne

Naturalny zasięg występowania 

Żółw czerwonolicy wywodzi się z południowych Stanów Zjednoczonych oraz północno-wschodniego Meksyku, gdzie szczególnie licznie występuje w dorzeczu Missisipi(4). W tym rozległym obszarze klimat subtropikalny sprzyja całorocznej aktywności – gorące lata umożliwiają intensywne żerowanie i rozród, a łagodne zimy pozwalają przetrwać bez konieczności głębokiego spoczynku. Z tego regionu, za sprawą handlu zwierzętami egzotycznymi, gatunek rozprzestrzenił się na inne kontynenty, adaptując się zarówno w klimatach umiarkowanych, jak i w cieplejszych strefach.

Preferencje środowiskowe 

Naturalne siedliska żółwia czerwonolicego to przede wszystkim zbiorniki wodne o spokojnym charakterze: jeziora, stawy, starorzecza czy wolno płynące rzeki. Zwierzęta te wybierają miejsca z miękkim, mulistym dnem, które umożliwia im zakopywanie się podczas spoczynku, jak też stanowi zabezpieczenie przed nagłymi zmianami temperatury. Równie ważna jest bujna roślinność wodna, bowiem dostarcza pokarmu i daje schronienie przed drapieżnikami, tworząc warunki sprzyjające rozmnażaniu. Kamienie, kłody i nasłonecznione brzegi służą zaś do regularnego wygrzewania się niezbędnego dla prawidłowej termoregulacji.

Przystosowanie do klimatu

Wyjątkowa elastyczność środowiskowa sprawiła, że żółw czerwonolicy potrafi przetrwać również w strefach o znacznie chłodniejszych zimach. W Polsce obserwuje się go w naturalnych oczkach wodnych, gdzie może zimować nawet pod grubą, sięgającą 50 cm warstwą lodu. W takich warunkach zwierzę zakopuje się w mule i przechodzi w stan brumacji, spowalniając procesy życiowe do minimum. Co istotne, nie wymaga on obecności wód termalnych ani sztucznego ogrzewania, by przeżyć zimę. Ta zdolność do adaptacji, połączona z brakiem naturalnych wrogów w nowych środowiskach, wyjaśnia, dlaczego gatunek tak skutecznie rozprzestrzenił się poza rodzimy zasięg, uchodząc za jeden z najbardziej inwazyjnych gadów na świecie.

 

Żółw czerwonolicy – ile żyje?

Żywotność tych gadów w środowisku naturalnym 

Ile żyje żółw czerwonolicy? Jeśli bytuje w naturze, osiąga przeciętnie 20-30 lat, a wpływa na to wiele czynników środowiskowych, w tym dostępność pokarmu, jakość wody i obecność drapieżników(5). W zbiornikach o dużej presji ze strony ryb czy ptaków wodnych przeżywalność młodych jest wyraźnie niższa, ponadto niektóre osobniki padają również ofiarą działalności człowieka. Zagrożeniem stają się zanieczyszczenia chemiczne i fizyczne, a także degradacja siedlisk związana z urbanizacją. Mimo to, nawet w tak niesprzyjających warunkach, żółw czerwonolicy potrafi funkcjonować zadziwiająco długo, co czyni go jednym z bardziej odpornych przedstawicieli gadów wodno-lądowych.

Długość życia w warunkach domowych 

W hodowli, gdzie żółw pozbawiony jest naturalnych wrogów oraz korzysta z opieki człowieka,  długość jego życia znacznie się wydłuża. Przy zachowaniu odpowiednich warunków środowiskowych (obejmujących m.in. właściwe oświetlenie i ogrzewanie), prawidłowym karmieniu i dostępie do opieki weterynaryjnej osobniki mogą dożywać 30-40 lat, ale zdarzają się przypadki przekraczające tę granicę. Warto przy tym pamiętać, że tak imponująca długość życia oznacza dla opiekuna zobowiązanie na wiele dekad, co często zaskakuje osoby, które kupują młodego żółwia w niewielkim rozmiarze, nie zdając sobie sprawy z jego przyszłych potrzeb i długowieczności.

Czynniki warunkujące długowieczność 

Na długość życia żółwia czerwonolicego wpływa kilka podstawowych aspektów.

• Dieta: odpowiedni bilans białka, wapnia i witamin decyduje o prawidłowym rozwoju skorupy i zdrowiu metabolicznym.
• Warunki środowiskowe: jakość wody, dostęp do wyspy grzewczej i promieniowania UVB mają bezpośredni wpływ na odporność.
• Aktywność fizyczna: możliwość pływania czy też wygrzewania reguluje procesy trawienne i krążeniowe.
• Higiena oraz profilaktyka: zanieczyszczona woda czy brak opieki weterynaryjnej prowadzą do infekcji, które znacząco skracają życie. Znaczenie ma obserwacja zachowań, a także szybka reakcja na wszelkie objawy chorobowe.

Rozmnażanie żółwia czerwonolicego

Dojrzewanie płciowe 

Rozród żółwia czerwonolicego jest ściśle uzależniony od wieku i wielkości osobników. Samce osiągają dojrzałość płciową wcześniej, najczęściej między drugim a piątym rokiem życia, gdy ich karapaks ma około 10 cm długości. Samice potrzebują zaś więcej czasu – zwykle dojrzewają dopiero w wieku 5-6 lat, osiągając karapaks o długości około 15 cm(6). Ta różnica ma znaczenie biologiczne, ponieważ pozwala samicom na pełniejsze rozwinięcie organizmu przed rozpoczęciem reprodukcji, co zwiększa ich zdolności rozrodcze i szanse na przeżycie potomstwa.

Okres godowy

Sezon rozrodczy przypada na wiosnę i lato, od marca do lipca. To właśnie wtedy samce intensywnie prezentują zachowania godowe, które obejmują charakterystyczne drżenie długimi pazurami przed głową samicy. Rytuał ten, trwający od kilku do kilkunastu minut, jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych zachowań u tego gatunku. Kopulacja odbywa się w wodzie, a samice potrafią przechowywać nasienie przez dłuższy czas. Umożliwia to zapłodnienie kolejnych lęgów bez konieczności ponownego kontaktu z partnerem, a więc zwiększa szanse na przetrwanie populacji.

Składanie jaj 

Po udanym zapłodnieniu samica opuszcza wodę i poszukuje odpowiedniego miejsca na gniazdo. Zwykle wybiera nasłonecznione, piaszczyste lub muliste podłoże w pobliżu zbiornika wodnego. Wykopuje jamę o głębokości kilkunastu centymetrów, po czym składa tam od 2 do 30 jaj w jednym lęgu. W sprzyjających warunkach może złożyć nawet od 1 do 5 lęgów rocznie, co świadczy o jej dużym potencjale rozrodczym. Tak wysoka płodność jest jednym z powodów, dla których gatunek ten tak skutecznie zasiedla nowe tereny.

Inkubacja i rozwój młodych 

Okres inkubacji trwa od 59 do 112 dni i jest uzależniony przede wszystkim od temperatury i wilgotności podłoża. Szczególnym zjawiskiem jest determinacja płci zależna od od stopnia ciepła:

• niższe temperatury (~25°C) sprzyjają rozwojowi samców,
• wyższe (~30–31°C) prowadzą do wykształcenia samic,
• wartości pośrednie (~28°C) dają proporcje zbliżone do 1:1.

To zjawisko sprawia, że klimat oraz lokalne warunki środowiskowe mają bezpośredni wpływ na strukturę populacji. Po zakończeniu inkubacji młode żółwie samodzielnie wydostają się z gniazda i kierują ku wodzie. W tym okresie ich skorupy są jeszcze miękkie, a odporność niewielka, co czyni je szczególnie podatnymi na ataki drapieżników.

Zachowanie i cykl aktywności żółwia czerwonolicego

Tryb dobowy i sposób życia

Żółw czerwonolicy prowadzi tryb życia określany jako „semiaquatyczny”, co oznacza, że jego aktywność przebiega zarówno w wodzie, jak i na lądzie. Większość dnia spędza, pływając, żerując i eksplorując przestrzeń wodną, ale regularnie wychodzi na brzeg, aby się wygrzać. Szczyt jego zachowań przypada na godziny z największym nasłonecznieniem(7). Nocą żółwie zwykle odpoczywają, ukrywając się w mule lub wśród roślinności. Ten rytm dobowy pozostaje istotny również w hodowli domowej, dlatego tak ważne jest utrzymywanie stałego cyklu oświetlenia i wyraźnego podziału na strefy wodne oraz lądowe.

Wygrzewanie i termoregulacja

Podobnie jak inne gady zmiennocieplne żółwie czerwonolice potrzebują źródeł ciepła, by regulować temperaturę ciała. W naturze wchodzą na wystające kamienie, kłody lub nasłonecznione brzegi, gdzie godzinami wygrzewają się w słońcu. Takie zachowanie, określane jako „basking”, wspiera procesy metaboliczne, trawienie i odporność. W hodowli domowej rolę naturalnych wysp przejmuje lampa grzewcza z żarówką UVB, która umożliwia żółwiowi utrzymanie zdrowej skorupy, a także prawidłowego funkcjonowania całego organizmu.

Brumacja i sezonowe zmiany aktywności 

W odróżnieniu od ssaków żółwie czerwonolice nie zapadają w prawdziwą hibernację, lecz w stan zwany brumacją. Gdy temperatura otoczenia spada poniżej 10°C, ich metabolizm znacząco zwalnia, apetyt zanika, a aktywność ogranicza się do minimum. W tym czasie mogą zakopywać się w mule lub pozostawać na dnie zbiornika, korzystając z wymiany gazowej przez skórę i błony śluzowe. Czasami jednak wynurzają się, by zaczerpnąć powietrza, zwłaszcza gdy w wodzie spada poziom tlenu. W klimacie umiarkowanym, takim jak w Polsce, brumacja pozwala gatunkowi przetrwać mroźne zimy.

Żywienie żółwia czerwonolicego

Zmiany żywieniowe wraz z wiekiem 

Żółwie czerwonolice są wszystkożerne, jednak proporcje pokarmu roślinnego i zwierzęcego zmieniają się znacząco na poszczególnych etapach życia. Młode osobniki są zdecydowanie bardziej mięsożerne – polują na owady wodne, larwy, małe ryby czy mięczaki. Dieta bogata w białko pozwala im na szybki wzrost i rozwój, co jest kluczowe w pierwszych latach życia, gdy ryzyko drapieżnictwa jest największe. Dorosłe żółwie stopniowo przechodzą zaś na bardziej roślinny jadłospis. Roślinność wodna, glony czy liście stanowią wówczas podstawowy element ich diety, uzupełniany nadal przez pokarm zwierzęcy. Taka zmiana preferencji nie jest przypadkowa. Dorosłe osobniki, o wolniejszym tempie wzrostu, nie potrzebują już tak dużej ilości białka, a rośliny dostarczają im błonnika, który stabilizuje pracę układu pokarmowego.

Znaczenie białka i wapnia

Dieta żółwia czerwonolicego musi być odpowiednio zbilansowana, ponieważ brak równowagi szybko prowadzi do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Nadmiar białka może wywoływać deformacje karapaksu bądź choroby nerek, natomiast niedobór wapnia i witaminy D3 skutkuje metaboliczną chorobą kości. W środowisku naturalnym te składniki dostarczane są w sposób naturalny – wapń pochodzi z pokarmu zwierzęcego (drobnych ślimaków czy skorupiaków) i mineralizowanej wody, a synteza witaminy D3 odbywa się podczas ekspozycji na słońce. W warunkach domowych konieczne jest zastąpienie tych mechanizmów poprzez suplementację, a także zapewnienie dostępu do promieniowania UVB.

Żółw czerwonolicy – hodowla w domu. Czym karmić pupila? 

Prawidłowe karmienie żółwia z czerwonymi paskami na głowie powinno uwzględniać etap życia, zapotrzebowanie energetyczne oraz warunki środowiskowe. Młode osobniki należy karmić codziennie, a dorosłym wystarczy podawać pokarm 3-4 razy w tygodniu, by uniknąć nadwagi. W diecie domowej stosuje się:

• granulaty dla żółwi wodno-lądowych,
• świeże warzywa i rośliny wodne (np. mniszek lekarski, rzęsa wodna),
• białko zwierzęce w postaci larw owadów, dżdżownic czy ryb (w ograniczonych ilościach).

Higiena karmienia ma znaczenie nie mniejsze niż sam dobór pokarmu. Resztki jedzenia powinny być regularnie usuwane z wody, ponieważ rozkładająca się materia organiczna sprzyja infekcjom i pogorszeniu jakości środowiska w terrarium.

Żółw czerwonouchy: inwazyjność i jej konsekwencje

Przyczyny ekspansji gatunku 

Żółw czerwonouchy, bo tak też jest nazywany, jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych gadów świata. Jego popularność w handlu zwierzętami egzotycznymi sprawiła, że trafił na niemal wszystkie kontynenty poza Antarktydą(8). W latach 80. i 90. XX wieku miliony młodych trafiły do domów na całym świecie głównie jako łatwe w utrzymaniu zwierzęta akwariowe. Wraz z dorastaniem żółwi oraz ich rosnącymi wymaganiami przestrzennymi wielu właścicieli decydowało się jednak na wypuszczenie gadów do najbliższych stawów czy rzek. To właśnie te porzucone osobniki stały się początkiem populacji inwazyjnych. Ich zdolność przystosowania się do różnych warunków klimatycznych i wysoka płodność sprawiły, że w wielu miejscach zdominowały rodzime gatunki wodno-lądowe.

Wpływ żółwia ozdobnego na lokalne ekosystemy 

Wspomniane działania przyniosły poważne konsekwencje ekologiczne. W Europie największym poszkodowanym jest żółw błotny (Emys orbicularis), którego siedliska i zasoby pokarmowe zaczynają być wypierane przez konkurenta(9). Gatunek czerwonolicy rywalizuje o miejsca do wygrzewania się, dostęp do roślin i drobnych zwierząt wodnych, a dzięki szybszemu dojrzewaniu i wyższej płodności osiąga przewagę liczebną. Co więcej, żółwie z czerwonymi paskami na głowie mogą być nosicielami pasożytów czy patogenów, które zagrażają lokalnym populacjom płazów i gadów. W efekcie wprowadzenie tego gatunku destabilizuje całe ekosystemy wodne, zmniejszając bioróżnorodność, a tym samym prowadząc do długofalowych zmian w równowadze biologicznej.

Status prawny w Unii Europejskiej 

Ze względu na skalę problemu Trachemys scripta został wpisany na listę 100 najgroźniejszych gatunków inwazyjnych świata opracowaną przez IUCN. W Unii Europejskiej znalazł się natomiast na liście IAS (Invasive Alien Species), co wiąże się z licznymi ograniczeniami prawnymi. Obejmują one zakaz importu, handlu, rozmnażania w niewoli oraz wypuszczania żółwi do środowiska. W Polsce właściciele mogą wciąż utrzymywać osobniki nabyte przed wejściem w życie przepisów, jednak zobowiązani są do zapewnienia im opieki do końca życia. Celowe wypuszczenie żółwia do naturalnych zbiorników jest działaniem szkodliwym i prawnie karanym.

Historia żółwia czerwonolicego pokazuje, jak łatwo zwierzę, które w domowych warunkach wydaje się niegroźnym pupilem, może stać się poważnym zagrożeniem dla środowiska. To przykład, który uczy, że decyzja o zakupie egzotycznego zwierzęcia wiąże się nie tylko z opieką nad nim, ale również z odpowiedzialnością wobec przyrody. Nieprzemyślane wypuszczanie żółwi do naturalnych zbiorników wodnych wywołało problem, którego skutki odczuwają całe ekosystemy i który wymaga kosztownych działań kontrolnych. Edukacja, a także świadomość społeczna są więc kluczowe, by zapobiegać dalszemu rozszerzaniu się tego gatunku, jak też minimalizować negatywne skutki, jakie niesie jego obecność w obcych środowiskach.

Zagrożenia zdrowotne związane z żółwiem czerwonolicego

Salmonella i ryzyko zakażeń 

Żółwie czerwonolice są naturalnymi nosicielami bakterii z rodzaju Salmonella, które bytują na ich skórze, w przewodzie pokarmowym oraz w wodzie, w której przebywają(10). Same gady zazwyczaj nie odczuwają skutków obecności tych drobnoustrojów, ale dla człowieka kontakt z nimi może być poważnym zagrożeniem. Salmonelloza objawia się bowiem biegunką, wymiotami, gorączką i odwodnieniem, a w skrajnych przypadkach wymaga hospitalizacji. Szczególnie narażone są dzieci, seniorzy oraz osoby z obniżoną odpornością. Problem polega na tym, że do zakażenia wystarczy kontakt z wodą z akwaterrarium lub nieumyte po spotkaniu z żółwiem ręce.

Regulacje prawne w USA 

Ze względu na skalę ryzyka w Stanach Zjednoczonych już w 1975 roku wprowadzono federalny zakaz sprzedaży i dystrybucji żółwi o karapaksie krótszym niż 10 cm. Uznano, że to właśnie najmniejsze osobniki najczęściej trafiają do dzieci, które nie przestrzegają zasad higieny, co sprzyja rozprzestrzenianiu zakażeń. Według danych CDC regulacja ta pozwoliła ograniczyć dziesiątki tysięcy zachorowań rocznie. Mimo zakazów wciąż funkcjonuje nielegalny rynek, zwłaszcza internetowy, co pokazuje, że problem nie został całkowicie wyeliminowany.

Profilaktyka w hodowli domowej 

W Polsce nie ma analogicznego zakazu, dlatego odpowiedzialność spoczywa głównie na opiekunach. Istotne znaczenie ma przestrzeganie prostych zasad higieny:

• dokładne mycie rąk po każdym kontakcie ze zwierzęciem lub jego wodą,
• niedopuszczanie dzieci do samodzielnej zabawy z żółwiem,
• regularne czyszczenie i dezynfekcja akwaterrarium,
• stosowanie odpowiedniej filtracji, aby ograniczyć namnażanie bakterii w wodzie.

Takie działania znacząco ograniczają ryzyko przeniesienia bakterii i pozwalają na bezpieczne utrzymywanie żółwia w warunkach domowych.

Żółw czerwonolicy to gatunek, który doskonale ilustruje, jak jedno zwierzę może jednocześnie fascynować i stanowić wyzwanie. W świecie domowych akwaterrariów zyskał ogromną popularność dzięki długowieczności, charakterystycznemu wyglądowi i zdolności przystosowania, ale to właśnie jego odporność środowiskowa sprawiła, że poza rodzimym zasięgiem stał się jednym z najbardziej inwazyjnych gadów na świecie. Jego biologia, obejmująca dymorfizm płciowy, zróżnicowaną dietę, zdolność do brumacji oraz wysoką płodność, czyni go niezwykle interesującym obiektem badań, lecz równocześnie pokazuje, jak łatwo adaptuje się do nowych warunków, wypierając gatunki rodzime. Długość życia sięgająca 30-40 lat w hodowli sprawia, że decyzja o zakupie tego zwierzęcia musi być przemyślana i wyjątkowo poważnie traktowana jako zobowiązanie na dekady, a nie chwilowa fascynacja. Należy też pamiętać o zagrożeniach zdrowotnych, jakie niesie nosicielstwo bakterii Salmonella wymagające od właścicieli zachowania rygorystycznych zasad higieny. Całość doświadczeń związanych z żółwiem czerwonolicym prowadzi do jednego wniosku: to gatunek niezwykły i pełen biologicznych tajemnic, który może być wiernym towarzyszem w domowych warunkach, ale tylko wtedy, gdy jego obecność oparta jest na odpowiedzialności, świadomości ekologicznej i trosce o dobrostan zarówno samego zwierzęcia, jak i środowiska naturalnego, które nie powinno stać się ofiarą nieprzemyślanych decyzji człowieka.

---

Źródła:

1. https://en.wikipedia.org/wiki/Red-eared_slider 
2. https://en.wikipedia.org/wiki/Red-eared_slider#Description
3. https://en.wikipedia.org/wiki/Red-eared_slider#Description
4. https://en.wikipedia.org/wiki/Red-eared_slider#Distribution_and_habitat
5. https://a-z-animals.com/animals/turtles/red-eared-slider-lifespan-how-long-do-they-live/ 
6. https://en.wikipedia.org/wiki/Red-eared_slider#Reproduction
7. https://en.wikipedia.org/wiki/Red-eared_slider#Hibernation 
8. https://en.wikipedia.org/wiki/Red-eared_slider#Invasive_species 
9. https://en.wikipedia.org/wiki/Red-eared_slider#Invasive_species
10. https://en.wikipedia.org/wiki/Red-eared_slider#Infection_risks_and_United_States_federal_regulations_on_commercial_distribution