Aleksandretta obrożna

Papuga aleksandretta zyskała ogromną popularność wśród miłośników ptaków egzotycznych w Polsce. Ten gatunek przyciąga uwagę efektownym, zielonym upierzeniem i charakterystyczną obrożą i zaskakująco wysoką inteligencją oraz zdolnością do naśladowania ludzkiej mowy. Aleksandretta obrożna to ptak o fascynującym charakterze, którego hodowla wymaga jednak odpowiedniej wiedzy i przygotowania. W tym blogu przedstawiamy kompleksowe informacje na temat tej papużki. Nasz artykuł zawiera dane o tym, ile żyje aleksandretta obrożna, jakie są jej potrzeby ruchowe i jak rozpoznać pierwsze objawy występujących u tego gatunku chorób. Omawiamy także kwestie finansowe, czyli ile średnio kosztują te papugi i od czego zależą wahania cen na polskim rynku. Opiszemy też proces rozmnażania, wymagania dotyczące budki lęgowej oraz scharakteryzujemy status aleksandretty obrożnej w Polsce jako gatunku obcego.

Aleksandretta obrożna – opis gatunku

Aleksandretta obrożna (Psittacula krameri) należy do dużych papug wschodnich. Występuje naturalnie na terenach środkowej Afryki i subkontynentu indyjskiego. Ten gatunek dzieli się na cztery podgatunki różniące się nieznacznie wyglądem i obszarem występowania. Jest spokrewniona z aleksandrettą większą, śliwogłową, różaną i chińską. Pierwszy naukowy opis sporządził Giovanni Antonio Scopoli w XVIII wieku. Jej naturalnym habitatem są zalesione sawanny, a w mieście można ją zobaczyć na wolności w parkach i ogrodach. Znana jest też z uwagi na swoje zdolności adaptacji do różnych warunków. Psittacula krameri została introdukowana w Europie, Ameryce Północnej oraz na Bliskim i Dalekim Wschodzie, czym spowodowała szkody dla pozostałych zwierząt.

Wygląd i rozmiary

Papuga jest pokryta gładkimi piórami w barwach soczystej zieleni z żółtawym tonem, z czym kontrastuje jaskrawoczerwony dziób. Uwagę zwraca duża głowa względem reszty ciała. Aleksandretta obrożna w locie rozpościera skrzydła ukazujące różne odcienie zieleni. Nawet z daleka ptak jest łatwo rozpoznawalny dzięki charakterystycznym proporcjom i długiemu ogonowi.

Papuga aleksandretta dorasta do 38-43 centymetrów, przy czym ponad połowę tej długości zajmuje ogon sięgający 25 centymetrów (1). Mimo sporych gabarytów waży jedynie 95-143 gramy, co czyni ją zaskakująco lekkim ptakiem.

Rozpoznawanie płci – dymorfizm płciowy

Różnice między samcami a samicami są bardzo wyraźne. Samce mają efektowną, czarną obrożę otaczającą szyję. Od dołu biegnie wzdłuż niej różowa linia, od góry zaś błękitna obwódka. Na głowie i ogonie zauważalny jest niebieski nalot. Dzięki temu zestawowi samce wyglądają bardziej okazale. Samice mają prostsze ubarwienie. Dominuje u nich jednolita zieleń. Niekiedy widać delikatną, szmaragdową obwódkę na szyi, lecz brak jest czarnej obroży i kolorowych akcentów. Młode osobniki przypominają samice, choć ich upierzenie przybiera bardziej żółtawy odcień. Charakterystyczna obroża pojawia się u samców stopniowo, w miarę dojrzewania, dzięki czemu łatwo oszacować wiek papugi aleksandretty.

Mutacje kolorystyczne aleksandretty obrożnej

Hodowcy wyhodowali wiele odmian barwnych, które odbiegają od naturalnej zielonej kolorystyki. Te mutacje powstały w wyniku celowej selekcji i krzyżowania osobników z rzadkimi cechami genetycznymi (2).

Aleksandretta niebieska 

Powstaje przez obecność granul melaniny w piórach, która eliminuje żółty pigment psittakofulwin (barwniki występujące jedynie u papug). W efekcie ptak traci całą żółto-zieloną barwę, zastępując ją chłodnymi odcieniami błękitu. Aleksandretta obrożna niebieska należy do najchętniej wybieranych odmian ze względu na niecodzienną kolorystykę.

Aleksandretta żółta (lutino) 

Wynika z mutacji recesywnej autosomalnej. Ptak ma żółte upierzenie, różowe łapki i białawe pazurki. U dorosłych samców obroża przybiera delikatny różowo-biały odcień zamiast typowej czerni. Aleksandretta obrożna żółta wyróżnia się ciepłym, słonecznym wyglądem.

Aleksandretta biała (albinos) 

Charakteryzuje się całkowicie białym upierzeniem, pazurami i czerwonymi oczami. Nie ma typowej dla gatunku obroży. Ten wariant jest efektem mutacji albinizmu, która eliminuje wszystkie pigmenty z piór. Ptaki te wymagają szczególnej ochrony przed silnym słońcem ze względu na brak naturalnej ochrony melaninowej.

Inne mutacje 

Hodowcy wyprowadzili także aleksandrettę turkusową, szarą oraz cleartail. Tę ostatnią rozpoznaje się po żółtej głowie i ogonie przy zielonym korpusie. Istnieje również odmianę brązowo-płową (bronze fallow), będąca mutacją recesywną autosomalną. Odpowiedzialny za to jest allel genu jak w przypadku lutino, co oznacza pewne genetyczne pokrewieństwo między tymi wariantami.

Każda z tych mutacji ma swoją cenę rynkową, przy czym rzadsze odmiany osiągają wyższe wartości. Papugi w wersjach kolorystycznych innych niż aleksandretta zielona są często droższe o kilkaset złotych w porównaniu do najczęściej spotykanych.

Aleksandretta obrożna – charakter i zachowanie

Aleksandretta obrożna przejawia swój charakter przede wszystkim poprzez towarzyskość i nieustanną ciekawość. Jest to zdecydowanie energiczny ptak, przez co spędzony z nim czas jest bardziej interesujący, choć równocześnie wymagający. Jest nierzadko aż nadto aktywny i głośny, a przy tym ma czasami skrzekliwy głos.

Inteligencja i umiejętność mówienia 

Papuga aleksandretta wyróżnia się wysoką inteligencją, co przełożyło się na jej popularność w roli zwierzaka domowego. Jedną z jej największych zalet jest komunikatywność. Z sukcesami potrafi naśladować ludzką mowę oraz różnorodne dźwięki ze swojego otoczenia. Nauka słów przychodzi tym ptakom z łatwością. Niektóre osobniki zapamiętują nawet 200 różnych wyrazów i zwrotów. Stawia je to w gronie najbardziej rozgarniętych gatunków papug.

Proces nauki wymaga regularności i cierpliwości, lecz efekty bywają imponujące. Ten ptak nie tylko powtarza zasłyszane słowa, ale nierzadko używa ich w odpowiednim kontekście. Takie interakcje sprawiają, że kontakt z aleksandrettą staje się źródłem satysfakcji dla opiekunów. Trzeba jednak pamiętać, że nie każdy osobnik osiąga ten sam poziom umiejętności językowych. Wiele zależy od indywidualnych predyspozycji i czasu poświęconego na naukę.

Życie stadne i aktywność dzienna 

W naturalnym środowisku aleksandretty obrożne żyją w stadach liczących od 10 do 20 osobników poza sezonem gniazdowania. Podczas żerowania formują większe grupy. Ta stadność przekłada się na ich zachowanie w hodowli. Papugi te potrzebują towarzystwa i źle znoszą samotność. Brak kontaktu z opiekunem lub innym ptakiem prowadzi do frustracji i problemów behawioralnych.

Dzień spędzają aktywnie. Z ochotą żerują, latają i odpoczywają w cieniu podczas największych upałów. W okresie lęgowym tworzą pary. Papugi aleksandretty są hałaśliwe, co wynika z ich naturalnej potrzeby komunikacji w stadzie. Głośne piski, gwizdy i wrzaski to codzienność, z którą muszą pogodzić się wszyscy domownicy. Dla mieszkańców bloków ten aspekt bywa problematyczny, szczególnie w godzinach porannych i wieczornych, gdy ptaki są wypoczęte i czują potrzebę, by jakoś spożytkować nadmiar swojej energii.

Papuga aleksandretta – ile żyje?

Długość życia aleksandretty obrożnej zależy przede wszystkim od warunków, w jakich przebywa. W hodowli domowej średnia wynosi około 15 lat, lecz przy odpowiedniej opiece ptak żyje znacznie dłużej. Przy właściwej pielęgnacji, zbilansowanej diecie i regularnych wizytach u weterynarza potrafi nawet osiągnąć wiek od 20 do 30 lat. Rekordowe osobniki przekraczają te wartości, dożywając 34, a nawet 40 lat. Tak długi żywot wymaga jednak konsekwencji w opiece i świadomości, że zakup ptaka to wieloletnie zobowiązanie.

W naturalnym środowisku występuje wiele nieprzewidzianych czynników, które mają wpływ na dobrostan aleksandretty obrożnej i na to, ile żyje. Życie przeciętnego osobnika trwa 10-15 lat, co jest wynikiem zdecydowanie krótszym niż w niewoli. Różnica wynika z zagrożeń, z jakimi ptaki mierzą się na wolności. Drapieżniki, choroby, trudne warunki pogodowe czy niedobory pokarmowe skracają ich żywot. W niewoli te czynniki nie zachodzą albo nie stwarzają poważnego zagrożenia, gdy są pod dobrą opieką.

Decydując się na tego ptaka, trzeba mieć świadomość, że to towarzysz na wiele lat. Aleksandretta obrożna wymaga codziennej uwagi, regularnej opieki weterynaryjnej i odpowiednich warunków bytowych przez całe swoje życie. Osoby planujące zakup powinny rozważyć, czy są gotowe na tak długotrwałe zaangażowanie.

Rozwój i rozmnażanie aleksandretty obrożnej

Aleksandretta obrożna osiąga dojrzałość płciową w wieku 2-3 lat. Dopiero wtedy u samców w pełni rozwija się charakterystyczna czarna obroża z kolorowymi obwódkami, co też sygnalizuje gotowość do rozmnażania. Młode osobniki przez pierwsze lata życia przypominają wyglądem samice i trudno jest określić ich płeć bez badań DNA (3).

Monogamia i tworzenie par 

Ten gatunek tworzy trwałe związki – partnerzy łączą się ze sobą na całe życie. W hodowli głównym wyzwaniem bywa dobór odpowiedniej pary, ponieważ samice potrafią przejawiać agresję wobec wybranych samców. Pierwszy lęg młodej pary bywa próbą i nie zawsze kończy się sukcesem. Doświadczone pary są bardziej efektywne w wychowywaniu piskląt i rzadziej porzucają gniazdo. Nie każde zestawienie jest udane, dlatego hodowcy muszą obserwować zachowanie ptaków i reagować od razu, gdy pojawią się konflikty.

Proces lęgowy 

Samica składa zwykle 4 jaja i wysiaduje je sama przez około 24 dni. W tym czasie samiec karmi partnerkę i chroni gniazdo. Po wykluciu się pisklęta pozostają u boku rodziców około półtora miesiąca. Do tego czasu są ślepe, nagie i całkowicie bezbronne.

Gdy młode opuszczą już gniazdo, rodzice karmią je jeszcze przez co najmniej 3 tygodnie. W tym okresie pisklęta uczą się latać, rozpoznawać pokarm i stopniowo nabierają samodzielności.

Sezonowość lęgów 

W naturze okres rozmnażania w Europie przypada od końca zimy/początku wiosny do maja lub czerwca, co jest spowodowane dostępnością pokarmu i sprzyjającymi warunkami pogodowymi. W subtropikalnych rejonach ten okres zaczyna się w listopadzie (4). W ogrzewanych wolierach lęgi odbywają się zimą, gdy ptaki mają stabilne warunki termiczne. Natomiast w nieogrzewanych rozmnażanie przebiega zgodnie z naturalnym cyklem.

Aleksandretta obrożna – hodowla i warunki utrzymania

Hodowla wymaga odpowiedniego przygotowania przestrzeni i wyposażenia. Choć te papugi można rozmnażać nawet w niewielkich klatkach, komfort i zdrowie ptaków zależą od zapewnienia im wystarczającej ilości miejsca.

Wymiary klatki i wolier 

Aleksandretty obrożne da się rozmnażać już w niewielkich klatkach o długości 100 cm, ale takie warunki są dalekie od optymalnych. Ideałem są woliery wewnętrzne lub zewnętrzne ze schronem, dające ptakom przestrzeń do swobodnego poruszania się. Zalecane minimalne wymiary to 2 x 1 x 2 metry. W domu optymalne wymiary klatki to 76 cm długości, 46 cm szerokości i 80 cm wysokości. Warto rozważyć większe modele o długości 100 cm, jeśli przestrzeń na to pozwala. Klatki dla ptaków powinny mieć pręty poustawiane tak, by odstępy nie przekraczały 1,5 cm, ponieważ papużki potrafią uciec przez większe otwory. Aleksandretty można hodować w wolierach zewnętrznych bez ogrzewania, ale tylko, jeśli jest zakończona zamykaną murowaną przybudówką o wymiarach 1 m x 1 m. Ptaki te są podatne na odmrożenia, dlatego potrzebują możliwości schronienia się podczas mrozów.

Wyposażenie 

Klatka musi być wyposażona w odpowiednie akcesoria i zabawki, które zapewnią niezbędny komfort i bezpieczeństwo. Same wymiary to jednak nie wszystko. Wnętrze musi być funkcjonalnie zorganizowane i dostosowane do potrzeb papugi. Dobrze dobrane elementy składają się na miejsce do odpoczynku lub zabawy.

• Żerdzie – najlepiej drewniane o różnych średnicach, dzięki czemu aleksandretta obrożna naturalnie ćwiczy mięśnie nóg. Żerdki o różnorodnej grubości zapobiegają monotonii i zapewniają zdrowy rozwój stóp. Niewskazane są tyczki wykonane z plastiku, ponieważ mogą powodować odparzenia i przykurcz ścięgien.
• Poidła i miski – osobne dla wody i pokarmu. Codzienne mycie poidełka w gorącej wodzie z mydłem to podstawa higieny. Brudne naczynia są siedliskiem bakterii, dlatego regularne czyszczenie chroni ptaka przed infekcjami.
• Zabawki – do stymulacji umysłowej. Można je wykonać samodzielnie z kartonowych pudełek, papierowych talerzy czy patyczków. Aleksandretta obrożna, tak jak inne inteligentne zwierzęta, szybko się nudzi, gdy nie ma czym się zająć.
• Zabawki do żerowania – ukrywające pokarm, zachęcające do naturalnych zachowań poszukiwawczych. Takie zajęcie angażuje papużkę na dłużej i zaspokaja instynkty.

Budka lęgowa 

Budka lęgowa powinna mieć solidną konstrukcję z mocnych desek. Jeszcze lepiej sprawdza się dziupla z naturalnego pnia drzewa. Zalecane wymiary podstawy to około 25 cm x 25 cm, wysokość 50 cm, a średnica otworu wejściowego około 7-9 cm. Na dno lęgówki dla ptaków należy wsypać 5-6 cm warstwy trocin. Pod budką warto umieścić kuwetę z wodą dla zapewnienia odpowiedniej wilgotności. Zbyt suche powietrze utrudnia wylęg i osłabia pisklęta. Wilgotność w gnieździe ma znaczenie dla prawidłowego rozwoju embrionów.

Żywienie papugi aleksandretty

Dieta papugi aleksandretty powinna być urozmaicona i zbilansowana, naśladując to, co ptaki zwykle jedzą w naturalnym środowisku; różnorodne nasiona, owoce, orzechy, warzywa, liście i inna roślinność. W hodowli należy zapewnić podobną różnorodność, unikając monotonii pokarmowej.

Podstawowa dieta aleksandretty 

Podstawę żywienia aleksandretty obrożnej stanowią mieszanki różnych suchych nasion. Standardowa dieta powinna zawierać proso, kanar, słonecznik, owies i pszenicę (5). Dobrym uzupełnieniem są nasiona lnu i konopi, jednak z zachowaniem umiaru. Można dodawać kukurydzę, sorgo i rzepak. Papugi aleksandretty szczególnie lubią nasiona w fazie dojrzałości mlecznej i woskowej, zwłaszcza podawane w kłosach lub kolbach. Taka forma żerowania jest dla nich bardziej naturalna i angażująca niż wysypana do miski gotowa mieszanka. Specjalne karmy dla ptaków dużych pozwalają samodzielnie wydobywać ziarno, co odpowiada naturalnym zachowaniom poszukiwawczym zwierzaka.

Owoce, warzywa i dodatki

Świeże owoce i warzywa są niezbędnym elementem diety. Dostarczają witamin, minerałów i wody, których brakuje w suchych nasionach. Kiełki zbóż i roślin strączkowych są cennym uzupełnieniem diety ze względu na wysoką zawartość witamin i enzymów. Z dziko rosnących roślin nadają się mniszek lekarski, nać marchwi oraz cykoria. W okresie zimowym, gdy dostęp do świeżych produktów jest ograniczony, dietę warto uzupełnić preparatami witaminowo-mineralnymi w granulkach. Aleksandretta obrożna zjada także gotowanego kurczaka jako źródło białka zwierzęcego. Mięso powinno pojawiać się w menu sporadycznie, nie częściej niż raz w tygodniu.

Produkty toksyczne 

Nawet niewielka dawka niektórych produktów może spowodować zatrucie. Objawy pojawiają się szybko i wymagają natychmiastowej interwencji weterynaryjnej. Dlatego trzeba pilnować, by ptak nie miał dostępu do resztek jedzenia ze stołu czy doniczkowych roślin. Wiele popularnych gatunków roślin pokojowych, takich jak filodendron, difenbachie czy azalie, jest śmiertelnie niebezpiecznych dla papug aleksandrett.

Przewodnik żywieniowy 

Potrzeby ruchowe i aktywność

Aleksandretty obrożne to bardzo aktywne ptaki, które potrzebują kilku godzin swobodnego latania każdego dnia. Klatka powinna być miejscem do spania i odpoczynku, a nie ciągłego przebywania w środku. Ograniczenie ruchu prowadzi do poważnych problemów zdrowotnych i behawioralnych.

Minimalna dzienna aktywność 

Absolutne minimum to 4 godziny dziennie poza klatką. Standardowo papugę aleksandrettę należy wypuszczać z klatki przynajmniej dwa razy dziennie na nie mniej niż 2 godziny. Jednak dłuższe sesje są jeszcze lepsze, ponieważ im więcej czasu ptak spędza w locie, tym lepsza jego kondycja fizyczna i psychiczna.

Naturalne potrzeby ruchowe aleksandretty 

Podczas swobodnego lotu aleksandretta obrożna spełnia wiele naturalnych zachowań:

• lot treningowy – loty po pomieszczeniu wzmacniają mięśnie skrzydeł i poprawiają kondycję układu krążenia,
• eksploracja – badanie otoczenia, sprawdzanie nowych przedmiotów, szukanie potencjalnych miejsc odpoczynku,
• interakcje społeczne – wchodzenie w kontakt z domownikami, przysiadanie na ramionach, obserwowanie codziennych czynności,
• wspinaczka – używanie dziobu i szponów do poruszania się po meblach, framugach, zasłonach
• zabawy ruchowe – lot z przeszkodami, lądowania na różnych powierzchniach, ćwiczenia zręcznościowe,
• rozciąganie – rozpościeranie skrzydeł, prostowanie nóg, przeciąganie się po dłuższym odpoczynku.

Bezpieczeństwo podczas lotu

Pomieszczenie, w którym aleksandretta ma swobodę ruchu, musi być odpowiednio zabezpieczone. Otwarte okna i drzwi to największe zagrożenie. Wystarczy jeden moment nieuwagi, by papużka uciekła. Inne niebezpieczeństwa to lustra, szyby (ptaki nie rozpoznają przezroczystych barier), gorące powierzchnie kuchenne, przewody elektryczne czy toksyczne rośliny doniczkowe. Przed wypuszczeniem ptaka warto sprawdzić pomieszczenie i wyeliminować potencjalne zagrożenia.

Konsekwencje braku ruchu 

Brak wystarczającej aktywności fizycznej odbija się na zdrowiu aleksandretty obrożnej w krótkim czasie. Papugi pozbawione ruchu tyją, stają się apatyczne, tracą sprawność fizyczną. Pojawia się też frustracja, wyrażająca się głośnym wrzaskliwym pianiem, wyrywaniem piór czy agresją. Regularne loty to nie kaprys, ale podstawowa potrzeba fizjologiczna tego gatunku.

Choroby aleksandretty obrożnej

Aleksandretta obrożna właściwie żywiona i trzymana w higienicznych warunkach choruje rzadko. Żeby jak najwcześniej wykryć objawy chorobowe, trzeba je wcześniej znać i obserwować zwierzaka.

Objawy wymagające reakcji 

Papuga wymaga pilnej wizyty u weterynarza, gdy:

• jest osowiała i apatyczna,
• siedzi ze spuszczoną głową przez dłuższy czas,
• ma mocno nastroszone pióra, nawet gdy nie jest jej zimno,
• jej oczy są matowe,
• waga ciała spadła,
• oddycha ciężko lub słychać nietypowe dźwięki podczas oddychania,
• pojawił się brak apetytu lub problemy z trawieniem.

Te symptomy nie pojawiają się bez powodu. Papugi aleksandretty instynktownie maskują objawy choroby jak najdłużej. Jest to naturalna strategia obronna przed drapieżnikami. Gdy symptomy stają się już widoczne, oznacza to, że stan ptaka jest poważny i trzeba się z nim udać do specjalisty.

Najczęściej występujące choroby

• Zapalenie układu pokarmowego i układu oddechowego – objawia się ciężkim oddechem przypominającym kaszel u człowieka. Zapalenie przewodu pokarmowego manifestuje się biegunką, utratą apetytu i ogólnym osłabieniem.
• Wszoły – drobne insekty pasożytujące na skórze ptaka przez całą dobę. Przez nie papuga intensywnie się drapie, niepokoi, nie śpi spokojnie. Widoczne są ślady po zadrapaniach, czasami można dostrzec same pasożyty przy podstawie piór.
• Papuzica (ornitoza) – choroba bakteryjna przenoszona również na ludzi (6), dlatego szczególnie niebezpieczna. Objawia się problemami oddechowymi, wodnistą biegunką, ogólnym osłabieniem. Do jej leczenia stosuje się antybiotyki.
• Zarobaczenie – nadmiernie wychudzona papuga aleksandretta przy pozornie zbilansowanej diecie często oznacza obecność pasożytów wewnętrznych. Zarobaczenie skutkuje utratą wagi, matowym upierzeniem i osłabieniem. Wymaga leczenia weterynaryjnego i odrobaczenia.

Opieka weterynaryjna 

Regularne wizyty u weterynarza specjalizującego się w zwierzętach egzotycznych są bardzo ważne w utrzymaniu zdrowia aleksandretty obrożnej. Profilaktyczne badania raz lub dwa razy w roku pozwalają wykryć problemy, zanim staną się poważne. W Polsce specjalistyczną opieką nad ptakami egzotycznymi zajmują się przychodnie w największych miastach, gdzie doświadczeni lekarze oferują kompleksową diagnostykę i leczenie. Nie każdy weterynarz ma wiedzę o ptakach, dlatego trzeba szukać specjalisty z praktyką w leczeniu papug.

Aleksandretta obrożna – cena zakupu w Polsce

Aleksandrettę obrożną da się znaleźć z ceną wahającą się od 250 do 500 złotych za młode osobniki. To dość szeroki przedział, który wynika z kilku istotnych czynników wpływających na przewidywaną wartość ptaka.

Czynniki wpływające na cenę 

• Wiek – średnia kwota, jaką trzeba zapłacić za małą papużkę to ok. 400 zł. Dorosłe osobniki bywają droższe, szczególnie gdy mają już rozwinięte cechy płciowe i można bez wątpliwości określić ich płeć.
• Płeć – samce z w pełni wykształconą, charakterystyczną obrożą osiągają wyższe ceny niż samice. Za samca trzeba zapłacić nawet do 1000 złotych, co wynika z ich bardziej efektownego wyglądu i większego zainteresowania ze strony hodowców.
• Stopień oswojenia – nieoswojone ptaki są najtańsze. Z kolei aleksandretta obrożna, która przyzwyczaiła się do obecności człowieka i chętnie wchodzi w kontakt, kosztuje od około 1000 złotych wzwyż. Różnica w cenie jest znaczna, lecz oswojony ptak to zupełnie inne doświadczenie. Takie osobniki są spokojniejsze i łatwiejsze w codziennej opiece.
• Mutacja kolorystyczna – klasyczna, aleksandretta zielona jest najtańsza. Papugi z rzadszymi mutacjami barwnymi, takimi jak niebieska, żółta czy biała, osiągają wyższe ceny. Im rzadsza odmiana, tym większy wydatek trzeba ponieść.
• Pochodzenie i dokumenty – ptaki z potwierdzonymi badaniami DNA, obrączką hodowlaną i kompletem dokumentów zdrowotnych kosztują więcej niż te bez papierów. Rzetelny hodowca zapewnia pełną dokumentację, co daje gwarancję legalności zakupu i dobrego stanu zdrowia.

Ile łącznie kosztuje papuga aleksandretta? 

Sam zakup papugi aleksandretty to nie jedyny wydatek czekający na przyszłego opiekuna. Do ceny samego zwierzaka należy jeszcze doliczyć klatkę za około 400 złotych. Następnie trzeba zainwestować w wyposażenie w postaci żerdzi, misek, zabawek i pokarmu. Wizyty weterynaryjne też generują koszty. Całkowity wydatek na start wynosi wobec tego minimum 650-900 złotych, a w przypadku oswojonych ptaków ponad 1400 złotych.

Aleksandretta obrożna w Polsce – aspekty prawne

Aleksandretta obrożna w Polsce występuje jako gatunek obcy o izolowanych populacjach. Pierwszy potwierdzony lęg na terenie kraju miał miejsce w 2018 roku w Nysie, choć pojedyncze osobniki obserwowano już od 2015 roku. Widziane w naturalnym środowisku to głównie uciekinierzy z hodowli lub osobniki celowo uwolnione przez właścicieli.

Status gatunku inwazyjnego 

Aleksandretta obrożna klasyfikowana jest jako średnio inwazyjny gatunek obcy. W Polsce nie rozprzestrzenia się jeszcze spontanicznie, jak ma to miejsce w krajach południowej i zachodniej Europy, ponieważ brakuje tu stabilnych i rosnących liczebnie populacji lęgowych. Klimat Polski jest mniej sprzyjający dla tego gatunku niż warunki panujące w jego naturalnym zasięgu. W krajach europejskich, gdzie aleksandretty obrożne utworzyły rozmnażające się populacje, skutecznie konkurują o miejsca gniazdowe z rodzimymi gatunkami ptaków. Zajmują dziuple wykorzystywane wcześniej przez sikory, szpaki czy kowaliki, wypierając je z naturalnych siedlisk. Duże stada powodują straty w rolnictwie poprzez zjadanie owoców, zbóż i innych upraw. Są również uciążliwym źródłem hałasu, szczególnie w miastach, gdzie gromadzą się setkami na noclegowiskach.

Zagrożenia zdrowotne 

Gatunek ten jest nosicielem czynników chorobotwórczych groźnych dla człowieka. Papuzica (ornitoza) to choroba bakteryjna przenoszona z ptaków na ludzi, wymagająca leczenia antybiotykowego. Osoby mające kontakt z papugami powinny zachowywać higienę i regularnie badać stan zdrowia swoich ptaków. W Polsce populacje papug aleksandrett nie stanowią jeszcze problemu ekologicznego na skalę obserwowaną w innych krajach europejskich. Izolowane lęgi i niewielka liczebność nie powodują dotąd zauważalnych szkód. Sytuacja może się jednak zmienić, jeśli warunki klimatyczne staną się bardziej sprzyjające dla tego gatunku.

Opieka nad papugą wymaga świadomego podejścia i długoterminowego zaangażowania. Ptak ten dożywa kilkudziesięciu lat, co oznacza wieloletnią odpowiedzialność za jego dobrostan. Hodowla aleksandretty obrożnej musi uwzględniać kontakt z opiekunem, danie możliwości latania po kilka godzin dziennie i właściwie zbilansowaną dietę. Towarzyski i energiczny temperament aleksandretty sprawia, że tworzy silne więzi z domownikami, lecz wymaga czasu i uwagi. Trzeba się liczyć z wysokimi potrzebami interakcji społecznych i donośnym głosem. Samotność odbija się negatywnie na zachowaniu ptaka. Przyszli opiekunowie powinni realistycznie ocenić swoje możliwości przed podjęciem decyzji o zakupie – właściwa opieka nad papugą aleksandrettą przynosi satysfakcję, ale nie jest zadaniem dla każdego.

Źródła:

1. M. Braun, M. Wink, Nestling development of ring-necked parakeets (Psittacula krameri) in a nest box population, „The Open Ornithology Journal”, 6(1) 2013, s. 10.
2. A. Kabir, Color Mutations in Rose-Ringed Parakeets, Psittacula krameri (Scopoli, 1769) (Aves: Psittaciformes), „Mathews J Vet Sci.” 9(4):75.
3. C. Butler, A. Gosler, Sexing and ageing Rose‐ringed Parakeets Psittacula krameri in Britain, „Ringing & Migration”, 22:1, 7-12 2004, s. 9.
4. T.N Krishnaprasadan, V.C Kotak, P. Sharp, R. Schmedemann, E. Haase, Environmental and hormonal factors in seasonal breeding in free-living male Indian rose-ringed parakeets (Psittacula krameri), „Hormones and Behavior” 22 1988, s. 488.
5. P. Clergeau, A. Vergnes, Bird feeders may sustain feral Rose-ringed parakeets Psittacula krameri in temperate Europe, „Wildlife Biology” Vol: 17-3 2011, s. 250.
6. M. Menchetti, E. Mori, F.M. Angelici, Effects of the Recent World Invasion by Ring-Necked Parakeets Psittacula krameri, „Problematic Wildlife: A cross-disciplinary approach”, Cham: Springer International Publishing 2015 s. 261.