Czym jest i jak wyleczyć koci katar?

Koci katar to częsta infekcja górnych dróg oddechowych u kotów domowych. Choroba wywołuje przykre dolegliwości, które niepokoją opiekunów zwierząt i wymagają szybkiej reakcji. Poznanie przyczyn, objawów i dostępnych metod terapii pomaga w skutecznym wspieraniu chorego pupila. W tym artykule omówimy mechanizmy zakażenia, charakterystyczne objawy kociego kataru oraz odpowiedzi na pytania dotyczące czasu trwania i samodzielnego ustępowania dolegliwości. Po kolei zaprezentujemy metody leczenia stosowane przez weterynarzy oraz działania wspierające w warunkach domowych. Wyjaśnimy także kilka szczegółów dotyczących profilaktyki i zapobiegania infekcjom. 

Najważniejsze informacje o kocim katarze

• Za większość przypadków odpowiadają dwa wirusy: FHV-1 i FCV-1, którym towarzyszą bakterie,
• choroba rozprzestrzenia się przez kaszlące koty, wspólne miski lub zabawki; patogen utrzymuje się w otoczeniu miesiącami,
• chory kot kicha napadowo, ma ropny wyciek z oczu i nosa, uszkodzoną rogówkę, podwyższoną temperaturę i jest osłabiony,
• uciążliwe objawy ustępują po dwóch tygodniach, ale patogen wciąż jest obecny w organizmie i budzi się przy stresie,
• zaniedbana infekcja grozi ślepotą i problemami płucnymi zwłaszcza u młodych kotów,
• w domu przydatne są nawilżacze i regularne usuwanie wydzielin – apteczne specyfiki bez recepty nie działają,
• ochronę dają szczepionki, izolacja zwierzaków, czystość sprzętów i spokojne warunki bytowania.

Czym jest koci katar? Podstawowe informacje o chorobie

Infekcja górnych dróg oddechowych u kotów budzi niepokój wielu opiekunów. Schorzenie to atakuje błony śluzowe nosa, gardła i oczu i prowadzi następnie do charakterystycznych dolegliwości. Zrozumienie natury tej choroby ułatwia szybką reakcję i właściwe wsparcie chorego zwierzęcia. Poniższe informacje przybliżają mechanizmy powstawania zakażenia oraz drogi jego rozprzestrzeniania się między kotami.

Definicja i przyczyny wirusowe

Koci katar to ogólna nazwa zakażenia górnych dróg oddechowych u kotów, wywołanego głównie przez herpeswirus typu 1 (FHV-1) i kaliciwirus (FCV-1). Oba patogeny atakują układ oddechowy zwierzęcia, niszcząc komórki nabłonka i otwierając drogę wtórnym zakażeniom bakteryjnym (1). Herpeswirus u kota po przeniknięciu do organizmu pozostaje w nim na stałe, ukrywając się w zwojach nerwowych. Kaliciwirus wyróżnia się dużą zmiennością genetyczną, co jest dużym utrudnieniem w opracowaniu skutecznej ochrony. Infekcja wirusowa osłabia naturalną barierę ochronną błon śluzowych. Bakterie takie jak Bordetella bronchiseptica czy Chlamydophila felis kolonizują uszkodzone tkanki i nasilają przebieg choroby. Co to jest koci katar z punktu widzenia weterynaryjnego? To zespół objawów wynikających z działania kilku patogenów jednocześnie.

Jak dochodzi do zakażenia – drogi transmisji

Transmisja kociego kataru następuje przede wszystkim drogą kropelkową. Chory kot podczas kichania lub kaszlu uwalnia do powietrza mikroskopijne kropelki zawierające wirusy. Zdrowe zwierzę wdychające zainfekowane aerozole szybko zapada na chorobę. Zakażenie dokonuje się poprzez kontakt ze skażonymi wydzielinami. Wspólne miski na jedzenie i wodę, kuwety i zabawki stają się wtedy wektorami przenoszenia patogenów.

Wirus przetrwa w środowisku przez wiele miesięcy, szczególnie w wilgotnych i chłodnych warunkach. Suche powierzchnie są mniej przyjazne dla FHV-1, ale kaliciwirus wykazuje większą odporność na niekorzystne warunki. Skażone legowiska, klatki transportowe czy nawet ubrania opiekunów przenoszą zarazki między kotami. W schroniskach i hodowlach, gdzie przebywa wiele zwierząt w ograniczonej przestrzeni, epidemie rozwijają się błyskawicznie.

Warto dodać, że matki będące nosicielami mogą zarazić swoje kociaki. Młode organizmy z niedojrzałym układem odpornościowym są szczególnie podatne na ciężki przebieg choroby. Stres związany z transportem, zmianą środowiska czy wizytą u weterynarza obniża odporność i ułatwia aktywację uśpionego herpeswirusa u kota.

Czy koci katar jest zaraźliwy dla innych zwierząt?

Zdecydowanie tak, ale wyłącznie dla przedstawicieli tego samego gatunku. Ani psy, ani ludzie nie zachorują na infekcję wywoływaną przez FHV-1 czy FCV-1. To specyficzne patogeny, które ewoluowały do atakowania kotowatych. Inne domowe zwierzęta mogą przebywać w pobliżu chorego kota bez ryzyka zakażenia.

Największe zagrożenie dotyczy kotów nieszczepionych, kociąt oraz osobników z osłabioną odpornością. Starsze koty, te po przebytych chorobach lub poddawane długotrwałej terapii immunosupresyjnej zapadają na koci katar znacznie częściej. Zwierzęta żyjące w dużych grupach w schroniskach, pensjonatach czy hodowlach są bardziej narażone na szybkie rozprzestrzenianie się infekcji.

Nosicielstwo stanowi dodatkowy problem. Kot pozornie zdrowy, bez widocznych objawów kociego kataru, przenosi wirusy i zaraża inne zwierzęta. U części zwierzaków po przebytej infekcji patogeny przechodzą w stan uśpienia i reaktywują się przy okazji stresu lub choroby. Taki nosiciel okresowo wydziela wirusy do środowiska, zagrażając zdrowiu innych kotów w gospodarstwie.

Objawy kociego kataru – jak rozpoznać chorobę?

Rozpoznanie infekcji górnych dróg oddechowych u swojego zwierzaka wymaga obserwacji charakterystycznych symptomów. Choroba rozwija się stopniowo, a jej nasilenie zależy od stanu odporności zwierzęcia i szybkości podjętej interwencji. Katar koci ma na tyle niebezpieczne objawy, że natychmiastowa interwencja jest najskuteczniejszym sposobem. Wczesne wykrycie problemu zwiększa szanse na łagodny przebieg i uniknięcie groźnych konsekwencji zdrowotnych.

Zmiany w obrębie oczu i nosa

Kichanie napadowe to często pierwszy sygnał ostrzegawczy. Kot ma katar i kicha kilkanaście razy dziennie, a czasem częściej. Z nozdrzy wydobywa się obfita wydzielina, początkowo klarowna i wodnista, która szybko zmienia charakter na gęstą i ropną. Żółtozielony kolor wycieku świadczy o wtórnym zakażeniu bakteryjnym.

Narząd wzroku również doznaje uszczerbku. Oczy stają się przekrwione, obrzmiałe i nadmiernie łzawią. Surowicze łzawienie przekształca się w ropną wydzielinę, która skleja powieki, szczególnie po okresie snu (2). Objawy kociego kataru dotyczące spojówek to przykładowo zaczerwienienie i widoczny obrzęk. Chore zwierzę unika światła, mruży oczy i próbuje się schować w zaciemnionych miejscach.

W cięższych przypadkach owrzodzenie pojawia się na rogówce. Powierzchowne lub głębokie uszkodzenia tego delikatnego elementu gałki ocznej zagrażają wzrokowi. Perforacja rogówki prowadzi do wycieku cieczy wewnątrzgałkowej i trwałej utraty zdolności widzenia. Skóra wokół nosa i oczu ulega maceracji. Powoli staje się zaczerwieniona, obrzmiała i bolesna z powodu ciągłego kontaktu z agresywnymi wydzielinami.

Problem można rozpoznać po tym, że kot głośno oddycha przez usta, ponieważ zablokowane drogi nosowe uniemożliwiają prawidłową wentylację. Dźwięki przypominające świsty lub chrapanie towarzyszą każdemu wdechowi. Utrata węchu sprawia, że pokarm traci atrakcyjność, co prowadzi do odmowy jedzenia i szybkiego spadku masy ciała.

Ogólne symptomy chorobowe u kota

Katar u kota ma objawy, które wykraczają poza układ oddechowy. Gorączka osłabia organizm i wywołuje apatię. Chore zwierzę leży bezwładnie, unika kontaktów i zabaw. Wcześniej aktywny kot przestaje reagować na ulubione zabawki czy wołanie opiekuna. Brak apetytu jest spowodowany utratą węchu i bolącym gardłem. Ślinotok nasila się z powodu trudności w połykaniu. Obfita ślina wycieka z pyska, zwilżając sierść na brodzie i szyi. Kaszel pojawia się u części chorych kotów, szczególnie gdy zakażenie zaatakowało tchawicę i oskrzela. Duszność sygnalizuje zaawansowaną infekcję. Zmagające się z nią zwierzę oddycha płytko, szybko i z widocznym wysiłkiem.

Młode kocięta cierpią szczególnie mocno. Odwodnienie rozwija się błyskawicznie z powodu gorączki, niedostatecznej ilości przyjmowanych płynów i czasem wymiotów. Biegunka dodatkowo wzmaga utratę wody i elektrolitów, przez co skóra traci elastyczność. W jamie ustnej dziąsła przybierają bladoróżowy lub białawy odcień. Osłabienie postępuje w ciągu kilku dni. Kociak nie reaguje na otoczenie, leży w charakterystycznej pozycji z podkulonymi łapkami.

Porównanie objawów łagodnych i ciężkich

Ile trwa koci katar i czy sam przejdzie?

Czas trwania infekcji i perspektywa samodzielnego wyzdrowienia nurtują większość opiekunów chorych kotów. Te kwestie zależą od wielu czynników, w tym od wieku zwierzęcia, stanu jego odporności oraz szybkości podjętych działań terapeutycznych.

Faza ostra zakażenia

Ile trwa koci katar w swojej najbardziej rozwiniętej postaci? Ostry stan zapalny utrzymuje się zazwyczaj od 10 do 14 dni. W tym okresie zwierzę wykazuje najbardziej nasilone dolegliwości, czyli kichanie, obfitą wydzielinę z nosa i oczu, gorączkę oraz osłabienie. Pierwszych kilka dni przynosi najwyraźniejsze pogorszenie stanu zdrowia, po czym objawy stopniowo łagodnieją. U kociąt przebieg bywa bardziej dramatyczny, ponieważ młode organizmy dysponują jeszcze niedojrzałym układem odpornościowym, co wydłuża walkę z infekcją. Odwodnienie rozwija się w ciągu zaledwie kilkunastu godzin, dlatego leczenie musi rozpocząć się szybko.

Właściciele często nie wiedzą, czy koci katar przejdzie sam, a nie jest to oczywiste i ta kwestia bywa myląca. Ostry epizod choroby faktycznie ulega samoograniczeniu u wielu kotów. Po dwóch tygodniach nasilone objawy ustępują bez interwencji weterynaryjnej. Takie stwierdzenie nie oznacza jednak, że można zignorować problem. Jest wręcz przeciwnie. Tylko specjalistyczna terapia chroni przed dalszymi powikłaniami. Niektóre koty, zwłaszcza zaszczepione, przechodzą katar z minimalnymi dolegliwościami. Trzeba zaznaczyć, że samoistne ustąpienie objawów nie równa się wyleczeniu. Wirus nieleczonego kataru pozostaje w organizmie na stałe, przechodząc w stan uśpienia.

Problem reaktywacji wirusa

Patogen ukrywa się w zwojach nerwowych trójdzielnych, gdzie pozostaje poza zasięgiem układu odpornościowego (3). Ten mechanizm przetrwania sprawia, że całkowite wyeliminowanie zakażenia jest niemożliwe. Zwierzę staje się nosicielem na całe życie. Herpeswirusowi u kota towarzyszą wielokrotnie powracające objawy. Wirus budzi się w momentach osłabienia odporności:

• stres związany z przeprowadzką lub pojawieniem się nowego zwierzęcia,
• wizyty u weterynarza i zabiegi medyczne,
• inne choroby osłabiające organizm,
• długotrwałe przyjmowanie leków immunosupresyjnych,
• starość i naturalne obniżenie sprawności obronnej.

Każdy epizod reaktywacji przebiega według podobnego schematu czasowego jak pierwotna infekcja.

Kaliciwirus zachowuje się nieco inaczej. Nie ukrywa się w zwojach nerwowych, lecz utrzymuje się w tkankach jamy ustnej i gardła. Zwierzę może okresowo wydzielać patogen do środowiska, zagrażając innym kotom w gospodarstwie. Reaktywacja tego wirusa następuje przy podobnych czynnikach wyzwalających jak w przypadku herpeswirusa. Do tej pory testy mające sprawdzić, czy koci katar jest uleczalny, kończyły się niepowodzeniem, dlatego właściciele kotów muszą nauczyć się rozpoznawać wczesne sygnały choroby.

Koci katar a powikłania

Nieleczona lub źle leczona infekcja górnych dróg oddechowych prowadzi do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Po kocim katarze powikłania rozwijają się stopniowo, często niezauważalnie dla opiekuna, aż do momentu gdy uszkodzenia stają się nieodwracalne.

Uszkodzenia rogówki

Skutki choroby czasem bardziej wyniszczają organizm kota niż sama infekcja. Nawet jeśli choroba ma lżejszy przebieg, to wkrótce mogą wystąpić inne schorzenia, których się nie da zauważyć na wczesnym etapie rozwoju. Koci katar ma powikłania, które powszechnie dotykają oczu. Wydzielana wtedy ropa skleja powieki, prowokując do drapania oczu łapką. Uszkodzone mechanicznie gałki oczne stają się zainfekowane i doprowadzają do wrzodziejącego zapalenia rogówki.

Owrzodzenia pogłębiają się w ciągu kilku dni, prowadząc do:

• przerwania rogówki i wylania się zawartości oka,
• trwałej utraty wzroku lub całej gałki ocznej,
• zrostów spojówkowych między powiekami a gałką oczną,
• trwałych zmętnień rogówki upośledzających widzenie.

Inne groźne konsekwencje nieleczonej infekcji

Wtórne zapalenie płuc rozwija się, gdy bakterie kolonizują oskrzela i pęcherzyki płucne. Oddech staje się płytki, świszczący, z wyraźnymi bulgotami w klatce piersiowej. Ten stan musi ocenić lekarz weterynarii. Trwałe uszkodzenia dróg oddechowych niszczą błonę śluzową nosa i zatok. Kot zmaga się z nawracającym katarem przez całe życie. Przez utratę węchu ma zmniejszony apetyt. Przewlekłe zapalenie zatok wymaga długotrwałej antybiotykoterapii lub chirurgicznego zabiegu. Owrzodzenia w jamie ustnej, typowe dla zakażenia kaliciwirusem, lokalizują się na języku i wargach. Silne bóle uniemożliwiają jedzenie i picie, dramatycznie pogarszając stan zwierzęcia. Koci katar u kociąt ma powikłania zbliżone do tego, jak początkowo objawia się choroba. Znikąd może pojawić się ospałość i odwodnienie, za czym idą kolejne zagrażające skutki.

Jak wygląda leczenie kociego kataru u weterynarza?

Profesjonalna opieka weterynaryjna jest niezbędna do zwalczania objawów kociego kataru i dalszego leczenia. Terapię dobiera się indywidualnie, w zależności od nasilenia symptomów, wieku zwierzęcia i występowania powikłań. Samodzielne próby kuracji preparatami przeznaczonymi dla ludzi mogą zaszkodzić, dlatego każdy przypadek musi być skonsultowany ze specjalistą.

Farmakoterapia i suplementacja

Koci katar to choroba zakaźna, której leczenie rozpoczyna się od diagnostyki i oceny stanu klinicznego. Weterynarz bada zwierzę, ocenia stopień odwodnienia i decyduje o zakresie terapii. W przypadku łagodnego przebiegu wystarczają leki wspomagające, przy cięższych objawach konieczna jest operacja, gdy w układzie oddechowym zalega narośl.

Antybiotykoterapię stosuje się wyłącznie przy wtórnych zakażeniach bakteryjnych. Same wirusy FHV-1 i FCV-1 nie reagują na antybiotyki, jednak bakterie kolonizujące uszkodzone błony śluzowe już tak. Weterynarz dobiera preparat na podstawie posiewu lub empirycznie, kierując się doświadczeniem klinicznym.

Do zwalczania skutków kociego kataru bierze się leki przeciwzapalne, które mają złagodzić dyskomfort i obniżyć gorączkę. Niesteroidowe preparaty np. meloksykam podawane są w ściśle określonych dawkach przez kilka dni. Zmniejszają stan zapalny w drogach oddechowych i ułatwiają oddychanie. Trzeba jednak mieć na uwadze, że wywołują czasem skutki uboczne w postaci zahamowania funkcji płytek krwi.

Miejscowe preparaty okulistyczne chronią oczy przed uszkodzeniem. Krople zawierające antybiotyki nakłada się bezpośrednio na spojówki kilka razy dziennie. Regularne aplikowanie zapobiega owrzodzeniom rogówki i przyspiesza gojenie istniejących zmian. W przypadku poważnych uszkodzeń gałek ocznych czasem niezbędne jest ich chirurgiczne usunięcie.

Suplementacja wspierająca odporność:

• L-lizyna,
• beta-glukany,
• kwasy tłuszczowe omega-3,
• witaminy C i E.

Kroplówki stosuje się u zwierząt z odwodnieniem. Płyny podawane dożylnie lub podskórnie uzupełniają deficyt wody i elektrolitów. Jest to szczególnie ważne u kociąt, które szybko tracą nawodnienie. Rekonwalescencję wspiera żywienie wysoko przyswajalną, mokrą karmą. Dieta musi zapewniać składniki odżywcze z wysoką zawartością energii i białka, które są niezbędne do regeneracji organizmu i nawodnienia.

Zapobieganie kociemu katarowi – profilaktyka

Prewencja odgrywa zasadniczą funkcję w ochronie zdrowia kota przed zakażeniem wirusami wywołującymi choroby górnych dróg oddechowych. Odpowiednie działania zapobiegawcze znacząco zmniejszają prawdopodobieństwo wystąpienia infekcji oraz łagodzą jej przebieg w przypadku zachorowania. Profilaktyka kociego kataru zawiera szczepienia, utrzymanie właściwej higieny oraz dbanie o komfort psychiczny zwierzęcia.

Szczepienia przeciw FHV-1 i FCV-1

Szczepienia to najskuteczniejsza metoda ochrony przed kocim katarem. Szczepionki przeciwko wirusom dostępne są w gabinetach weterynaryjnych i zaleca się je kotom wychodzącym i mieszkającym w domu. Wirusy wywołujące koci katar są odporne na warunki środowiskowe i mogą trafić do mieszkania na ubraniu opiekuna, zakupionych używanych akcesoriach czy na obuwiu. Dlatego nawet kot, który nigdy nie wyszedł na zewnątrz, pozostaje narażony na zakażenie.

Program szczepień:

• pierwsza dawka szczepionki – kocięta w wieku 6-8 (lub 8-9) tygodni,
• kolejne dawki – co 3-4 tygodnie,
• ostatnia dawka – w 16. tygodniu życia lub później,
• dawka przypominająca – rok po ostatnim szczepieniu podstawowym,
• następne dawki – co 3 lata.

Szczepienia nie gwarantują całkowitej ochrony przed zakażeniem. Zaszczepiony kot nadal pozostaje podatny na infekcję, jednak przebieg choroby jest znacznie łagodniejszy (4). Objawy u zaszczepionych zwierząt ograniczają się zazwyczaj do lekkiego kichania i niewielkiej wydzieliny z nosa, zamiast ciężkiej postaci z gorączką i powikłaniami.

Higiena i izolacja chorych kotów

Utrzymanie wysokiego standardu higieny w miejscach przebywania kotów ogranicza rozprzestrzenianie się patogenów. Regularne mycie misek na jedzenie i wodę ciepłą wodą z detergentem usuwa resztki śliny i wydzieliny, które mogą zawierać wirusy. Należy je myć codziennie, szczególnie w domach z wieloma kotami.

Do kuwet stosuje się osobną dezynfekcję. Herpeswirus ginie w ciągu 18 godzin poza organizmem kota, ale kaliciwirus przetrwa w środowisku znacznie dłużej – nawet do 10 dni. Środki dezynfekcyjne skutecznie neutralizują oba patogeny.

Zabawki, legowiska i koce powinny być prane w wysokiej temperaturze. Tekstylia skażone wydzielinami chorego kota są potencjalnym źródłem zakażenia przez wiele dni. Pranie w temperaturze minimum 60°C niszczy wirusy i bakterie.

Izolacja chorego kota to podstawowe działanie zapobiegające epidemii w gospodarstwie wielokocim. Chore zwierzę należy umieścić w osobnym pomieszczeniu z własnymi akcesoriami. Kontakt ze zdrowymi kotami powinien być całkowicie wykluczony przez minimum dwie tygodnie od ustąpienia objawów.

Zasady izolacji:

• osobne pomieszczenie dla chorego kota,
• odrębne miski, kuweta i akcesoria,
• mycie rąk po kontakcie z chorym zwierzęciem,
• zmiana ubrania przed kontaktem ze zdrowymi kotami,
• dezynfekcja powierzchni w pomieszczeniu chorego kota.

Znaczenie stresu w nawrotach choroby

Stres osłabia układ immunologiczny i ponownie aktywuje herpeswirusa u kota, który drzemie w zwojach nerwowych. Głównymi czynnikami wyzwalającymi nawrót choroby są: przeprowadzki, remonty, nowe zwierzęta w domu, wizyty u weterynarza lub pobyt w hotelu. Stabilna rutyna karmieniowa, stałe miejsca do spania i dostęp do kryjówek pomagają w zachowaniu spokoju. Właściciele kotów-nosicieli herpeswirusa mogą poprzedzić planowane sytuacje stresowe podawaniem L-lizyny – tydzień przed zdarzeniem i przez minimum dwa tygodnie po nim. Pomimo stresu nie zaleca się rezygnowania z regularnych wizyt u weterynarza.

Domowe sposoby na koci katar

Wsparcie domowe uzupełnia profesjonalne leczenie kociego kataru, ale nigdy nie zastąpi pomocy lekarza weterynarza. Działania podejmowane w warunkach domowych koncentrują się na ułatwieniu oddychania choremu zwierzęciu, utrzymaniu odpowiedniej higieny i zapewnieniu komfortu podczas rekonwalescencji.

Nawilżanie i higiena

Nawilżanie powietrza w pomieszczeniu, gdzie przebywa schorowany kot, znacząco ułatwia oddychanie. Nawilżacz elektryczny lub zwykła miska z ciepłą wodą ustawiona w pobliżu legowiska rozrzedza wydzielinę i zmniejsza podrażnienie błon śluzowych. Wilgotne powietrze przynosi ulgę zwierzęciu z zablokowanymi drogami nosowymi. Żeby pomóc w walce z chorobą do podstawowych czynności pielęgnacyjnych trzeba dodać regularne oczyszczanie nosa i oczu z wydzieliny. Zaschniętą ropę z powiek i nozdrzy usuwa się zwilżonym solą fizjologiczną wacikiem albo gazikiem (5). Płukanie należy przeprowadzać kilka razy dziennie, zgodnie z zaleceniami weterynarza.

Jak przeprowadzić oczyszczanie:

• przygotować sterylną sól fizjologiczną w ampułkach lub butelkach,
• zwilżyć czysty wacik lub gazik,
• delikatnie przetrzeć powieki od zewnętrznego kącika oka ku wewnętrznemu,
• usunąć wydzielinę z nozdrzy przy użyciu nowego, czystego wacika,
• oczy i nozdrza czyścić osobnym wacikiem,
• powtarzać 3-4 razy dziennie lub częściej w razie potrzeby.

Otoczenie i żywienie chorego kota

Ciepłe, pozbawione przeciągów miejsce do odpoczynku przyspiesza rekonwalescencję. Legowisko powinno znajdować się z dala od okien i drzwi balkonowych. Należy je też regularnie prać ze względu na osłabiony układ odpornościowy kota i zwiększoną podatność na infekcje.

Zapewnienie stałego dostępu do świeżej wody jest niezbędne. Miseczkę najlepiej postawić tuż obok legowiska. Co do diety – pokarm powinien mieć miękką konsystencję i być podawany w temperaturze pokojowej. Mokra karma weterynaryjna dla kota lub sucha namoczona w ciepłej wodzie jest łatwiejsza do połknięcia z podrażnionym gardłem. Małe, ale częste porcje są lepiej tolerowane niż dwa duże posiłki dziennie.

Dlaczego leki bez recepty nie działają?

Lek na koci katar bez recepty nie istnieje. Preparaty dostępne w aptekach są przeznaczone dla ludzi i mogą być toksyczne dla kotów. Paracetamol, ibuprofen i aspiryna są śmiertelnie niebezpieczne. Domowe leczenie paracetamolem, nawet w małych dawkach, prowadzi do ciężkiego zatrucia i uszkodzenia wątroby, ponieważ koty nie posiadają enzymów niezbędnych do jego metabolizowania. Ibuprofen jest dwukrotnie bardziej toksyczny dla kotów niż psów i wywołuje owrzodzenia żołądka i uszkodzenie nerek. Aspirynę natomiast organizm kota metabolizuje zbyt wolno, by była skuteczna. Krople do nosa dla ludzi też nie są dobrym pomysłem, bo te zawierają substancje zwężające naczynia, a błona śluzowa nosa kota jest znacznie delikatniejsza niż ludzka. Przed każdorazowym wdrożeniem leku do terapii należy skonsultować się z lekarzem weterynarii.

Katar koci to poważna infekcja wirusowa górnych dróg oddechowych wywoływana głównie przez herpeswirusa i kaliciwirusa. Po zauważeniu niepokojącego zachowania u zwierzaka należy niezwłocznie skonsultować się z weterynarzem. Nieleczona choroba prowadzi do groźnych powikłań, w tym uszkodzeń rogówki i zapalenia płuc. Co na koci katar faktycznie pomaga? Jest kilka sposobów, które mogą przynieść ulgę zwierzakowi. Jest to m.in. profesjonalne leczenie obejmujące antybiotyki, leki wzmacniające odporność, przeciwzapalne i suplementy wspierane domową pielęgnacją – nawilżaniem powietrza i regularnym oczyszczaniem oczu oraz nosa. Szczepionka na koci katar, utrzymanie higieny i ograniczanie stresu to podstawa profilaktyki. Wirus pozostaje w organizmie na stałe, dlatego właściwa opieka i stabilne środowisko łagodzą nawroty choroby.

Sekcja FAQ:

Ile trwa koci katar u kota?

Ostry stan zapalny trwa zazwyczaj 10-14 dni, choć u osłabionych kociąt choroba może potrwać dłużej.

Czy koci katar przechodzi na ludzi?

Nie, wirusy FHV-1 i FCV-1 wywołujące koci katar są specyficzne wyłącznie dla kotowatych i nie zagrażają ludziom ani innym zwierzętom domowym.

Dlaczego koci katar powraca?

Herpeswirus pozostaje w organizmie na stałe i reaktywuje się w momentach stresu lub osłabienia odporności.

Jakie są objawy kociego kataru?

Koci katar ma objawy takie jak: napadowe kichanie, ropna wydzielina z nosa i oczu, gorączka, osłabienie oraz problemy z oddychaniem.

Jakie stosować leki na koci katar?

Wyłącznie preparaty weterynaryjne przepisane przez lekarza – antybiotyki przy zakażeniach bakteryjnych, leki przeciwzapalne, krople do oczu oraz suplementy jak L-lizyna.

Czy koci katar sam przejdzie?

Ostry epizod może ustąpić samoistnie po dwóch tygodniach, ale bez leczenia weterynaryjnego grozi poważnymi powikłaniami jak uszkodzenie wzroku czy zapalenie płuc.

Jak leczyć koci katar domowymi sposobami?

Domowe wsparcie ogranicza się do nawilżania powietrza, regularnego oczyszczania oczu i nosa solą fizjologiczną oraz zapewnienia ciepłego miejsca do odpoczynku.

Źródła:

• (1). L.A. Cohn, Feline respiratory disease complex, „Veterinary Clinics: Small Animal Practice”, 41.6 2011, s. 1273.
• (2). J.E. Sykes, Pediatric feline upper respiratory disease, „Veterinary Clinics: Small Animal Practice”, 44.2 2014, s. 331.
• (3). J.E. Sykes, Feline respiratory viral infections, „Canine and feline infectious diseases. St. Louis, MO: Elsevier Saunders”, s. 240.
• (4). S. Binns, S. Dawson, Feline infectious upper respiratory disease, „In Practice”, 17 (10) 1995, s. 458.
• (5). J.M. Scarlett, Feline upper respiratory disease, „Infectious Disease Management in Animal Shelters” 2009, s. 134.